داده های جذب از قرار گرفتن در معرض استنشاق انسان نشان می دهد که فقط مقادیر کمی آمونیاک بدنسازی در گردش خون سیستمیک جذب می شود. احتباس اولیه آمونیاک استنشاقی در مخاط دستگاه تنفسی فوقانی ممکن است 80٪ یا بیشتر باشد، اما پس از برقراری تعادل (در عرض 30 دقیقه) 70-80٪ از آمونیاک دمیده شده در هوای بازدم منقضی می شود.
عدم تغییر در ترکیبات نیتروژن خون و ترکیبات آمونیاکی ادراری به جذب محدود در گردش خون سیستمیک کمک می کند. اثرات سمی گزارش شده از قرار گرفتن در معرض استنشاق، به جای وجود سطوح بالای NH4+، به خودی خود، در بافتهایی غیر از بافتهای تنفسی/حلقی، آسیب موضعی یا تغییرات ناشی از تخریب بافت نکروزه را نشان میدهد.
اطلاعات مربوط به توزیع آمونیاک درون زا نشان می دهد که هر NH4+ جذب شده از طریق استنشاق به تمام بخش های بدن از طریق خون توزیع می شود، جایی که در سنتز پروتئین یا به عنوان یک بافر استفاده می شود و سطوح اضافی به مقدار طبیعی کاهش می یابد.
دفع ادرار، یا توسط کبد به گلوتامین و اوره تبدیل می شود. اگر NH4+ در مقادیری وجود داشته باشد که بر این اندامها فشار وارد کند، به سایر بافتها توزیع میشود و شناخته شده است که در مغز سمزدایی میشود.
سلول های کبدی سالم آمونیاک را سم زدایی می کنند، جایی که گلوتامیناز کبدی، گلوتامین سنتتاز و آنزیم های چرخه اوره به عنوان آنزیم های اصلی برای متابولیسم آمونیاک عمل می کنند.
آمونیاک در کبد و سایر بافت ها به اوره تبدیل می شود. گلوتامیناز و گلوتامین سنتتاز تراکم آمونیاک را با گلوتامات به گلوتامین کاتالیز می کنند که یک حامل غیر سمی معمول آمونیاک است.
در صورت اختلال یا اختلال کبدی، ظرفیت سم زدایی کاهش می یابد و ممکن است باعث آسیب شناسی شدید ناشی از هیپرآمونمی، مانند آنسفالوپاتی کبدی شود.
انسان بالغ روزانه حدود 1000 میلی مول آمونیاک تولید می کند. برخی از آنها در بیوسنتز مورد استفاده مجدد قرار می گیرند. باقیمانده مواد زائد و عصبی است.
در نهایت بیشتر به صورت اوره همراه با آمونیاک به عنوان بافر از طریق ادرار دفع می شود. در بافت های خارج کبدی، آمونیاک به گلوتامین غیر سمی وارد شده و در خون آزاد می شود.
مقادیر زیادی توسط کلیه ها و روده کوچک متابولیزه می شود. در روده، آمونیاک تولید میشود که در خون پورت جدا شده و برای اورهزایی به کبد منتقل میشود و سیترولین که توسط کلیهها به آرژنین تبدیل میشود.
بدون دیدگاه