حراج کفش گیوه اصل در جمعه سیاه

اگرچه قرون وسطی به عنوان دوران تاریک تولید کفش در نظر گرفته می شود، بسیاری از روندها و مدهای جدید کفش در این دوره ظهور کردند. پاشنه پا اختراع شد و در اصل فقط توسط مردان پوشیده می شد.

علاوه بر این، کفش گیوه اصل نوک تیز، اولین سازه های کفش و ساختار لاستیکی اولیه ظاهر شد.در آغاز قرون وسطی، اسپادریل ها از پیرنه به اروپای مرکزی آمدند و بسیار محبوب شدند.

این کفش‌ها از بوم جوت، سبک و راحت ساخته شده بودند، اما برای پوشیدن در آب و هوای گرم‌تر طراحی شده بودند، بنابراین به اروپای شمالی نرسیدند.

اروپای شمالی و مرکزی چکمه‌های چرمی تولید می‌کردند که از داخل چرخانده می‌شد و با کف کفش دوخته می‌شد. با ماندن درزها در داخل کفش، ساختاری تقریباً بدون درز به دست می آید و در نتیجه ساختار کفش محافظت و تقویت می شود، اما این طرح را می توان با چرم نرم و لطیف استفاده کرد.

مزیت این کفش ها این است که می توان آن را در فصول مختلف سال با افزودن مقداری نی یا خز داخل کفش در فصل سرما پوشید. در دوره گوتیک، کفش‌های غیرمعمول با انتهای بلند و نوک تیز به نام پولن توسعه یافت.

گاه نوک این کفش ها نیم متر طول داشت. برخی از این کفش ها به قدری بلند بودند که برای راه رفتن مناسب باید با بند مخصوص به پاها بسته می شدند. چنین کفش هایی از مواد مختلفی مانند مخمل ساخته شده و با عناصر فانتزی تزئین شده اند.

در قرن هفدهم، مردان شروع به پوشیدن چکمه با جوراب های فانتزی خود کردند. کفش‌ها برای زنان اهمیت بیشتری پیدا کردند، بنابراین کفش‌های سبک باروک سابق اکنون دارای انواع عناصر گلدوزی و تزئینی هستند.

باروک با روکوکو (باروک اواخر) جایگزین شد. تاکید اصلی روکوکو سگک و پاشنه لویی برای کفش های زنانه است.

نمایش ثروت در لباس های مد روز برای اولین بار در قرن هجدهم روی پاها دیده شد. مردان و زنان ثروتمند به طور یکسان کفش های فانتزی می پوشیدند که موقعیت آنها را نشان می داد، روندی که در پایان قرن ناپدید شد.

زنان کفش های پاشنه بلندی می پوشیدند که از ابریشم رنگی یا چرم ظریف ساخته شده بود که گاهی با توری و قیطان طلایی و نقره ای تزئین می شد.

اگرچه زنان لباس‌های ابریشمی بسیار تزئین شده می‌پوشیدند، کفش‌هایشان به ندرت از مواد همسان ساخته می‌شد. برخی از کفش ها بنددار بودند، اما اکثر آنها سگک های تزئینی داشتند. پنجه های کفش زنانه نوک تیز یا کمی گرد بود.

در بسیاری از قرن هجدهم، قوزک پای مردان کاملاً در معرض دید قرار داشت. کفش‌های چرمی تیره با سگک‌های فلزی براق، مچ پاهای او را زیر جوراب‌های رنگ روشن چسبیده برجسته می‌کردند.

سگک های کفش های مردانه هم جایگاه پوشنده و هم اهمیت مراسم را نشان می داد. گیره ها می توانند به سادگی از فولاد یا برنج ساخته شوند یا با جواهرات و حکاکی پوشانده شوند.