فن‌آوری‌های متعددی به طور گسترده برای استفاده بالقوه از زیست توده، از جمله احتراق، تجزیه در اثر حرارت، تبدیل به گاز و مایع‌سازی مورد بررسی قرار گرفته‌اند.
احتراق همزمان به عنوان فناوری پیشرفته ای برای استفاده از زیست توده برای جایگزینی سوخت های فسیلی مانند زغال سکه ای عمده برای پاسخگویی به نیاز انرژی ثابت در نظر گرفته می شود.
دلایل مختلفی برای مخلوط کردن زیست توده با زغال سنگ قبل از سوزاندن ذکر شده است.
احتراق همزمان زغال سکه ای عمده و ترکیبات زیست توده به طور مستقیم به کاهش مصرف سوخت های فسیلی کمک می کند. در همان زمان، یک محصول سوخت زیستی به زغال سنگ اضافه می شود تا عملکرد احتراق بهتری در طی واکنش احتراق حاصل شود.
در طول فرآیند احتراق همزمان، محتوای فرار بالاتر (معمولاً بیش از 35٪) برای ایجاد شعله پایدار در نظر گرفته می شود (ساهو و همکاران، 2014)، که با افزودن زیست توده به دست می آید.
مشکلات سرباره و رسوب سطوح گرمایشی که معمولاً در احتراق زیست توده با آن مواجه می شوند را می توان از طریق احتراق همزمان زغال سنگ و زیست توده کاهش داد یا از بین برد.
علاوه بر این، نیازی به تغییرات زیادی در نیروگاه های موجود برای استفاده مداوم وجود ندارد. در نتیجه، استفاده مشترک از زیست توده و مخلوط زغال سنگ در نیروگاه‌های فعلی زغال‌سنگ احتمالاً به انبوهی از مزایای در محیط‌زیست، فناوری و اقتصاد منجر می‌شود.
دانش ویژگی‌های احتراق و مکانیسم‌های جنبشی برای درک و مدل‌سازی در کوره‌های مقیاس صنعتی، احتراق همزمان زیست توده و زغال‌سنگ، و سوزاندن زغال سنگ به تنهایی ضروری است.
تجزیه و تحلیل حرارتی (TG) معمولا برای به دست آوردن بررسی و مقایسه سریع در ویژگی های حرارتی و پارامترهای جنبشی در طول احتراق سوخت های مختلف، از جمله زغال سنگ و زیست توده استفاده می شود.
بدون دیدگاه